|
Νικος Στυλιανου
4/14/2016 10:53:23
Με τον Παναγιωτη γνωριστηκαμε πριν μια δεκαετια στα μαθηματα ασφαλουν οδηγησης που ηταν εκπαιδευτης. Ηρθε και στη Κυπρο σε καποια φαση για μια παρομοια σειρα μαθηματων με τον Θαναση Χουντρα. Ενας πραγματικα σοβαρος και λιγομιλητος, αλλα γεματος γνωση και εμπειριες που στις εδινε απλοχερα, μετον δικο του μοναδικο τροπο. Απο τα ατομα που σεβεσαι εξαρχης χωρις να γνωριζεστε και πολυ καιρο, απλα ειχε τον αερα και τη συμπεριφορα Ανθρωπου που αξιζει να σεβεσαι. Μεγαλη απωλεια πρωτα για την οικογενεια του και επισης για μας τους τυχερους που ειχαμε την ευκαιρια να συναναστραφουμε ποτε στις πιστες και ποτε διαβαζοντας τα αρθρα του. Αιωνια σου η μνημη ΑΡΧΟΝΤΑ
Reply
Δημοσθένης Λ.
4/14/2016 12:03:16
Τον γνώρισα όταν δουλέψαμε μαζί στα περιοδικά αυτοκινήτου αλλά το όνομα του το ήξερα απο άρθρα μοτοσυκλετικά πιο παλιά. Δύσκολος τύπος και λιγομίλητος. Σοφός. Άντεχε την βιασύνη μου και δεν "μπέρδευε". Ακουγε περισσότερο, μίλαγε λιγότερο.. Ηταν γνώστης και πάντα πρόθυμος να βοηθήσει όπως μπορούσε! Κοινή αγάπη για τα mini. τελευταία φορά σε είδα στο Ψυχικό με Ευ. και.. οσο και να χαλιέσαι.. αυτό που κρατάς είναι η δύναμη.. η τεράστια ΔΥΝΑΜΗ!
Reply
Γιώργος (σκέτο)
4/14/2016 19:19:04
Δουλεύαμε μαζί σε περιοδικό μοτοσικλέτας. Αυτός συντάκτης εγώ πωλητής... Ο τύπος του ανθρώπου που γουστάρω με 1000. Λιγομίλητος, βαθύτατος γνώστης, ότι έκανε το έκανε με σεβασμό. Εξαιρετικός αναβάτης... ντρεπόμουν που δεν ήμουν αντίστοιχα καλός να του ζητήσω να πάμε βόλτα μαζί. Μετά, τον συναντούσα σε εκδηλώσεις... με την Εφη... ξεχείλιζε ενέργεια... και μετά... μαυρίλα. Δεν στο είπα ποτέ αλλά σε θαύμαζα απεριόριστα.
Reply
Πσηλός
4/15/2016 10:42:14
Αρχοντίτση, σπάνιε, είμαι φίλος σου. Έγινα φίλος σου αμέσως, γιατί η φάτσα σου ξεχειλίζει χιούμορ, πιο λεπτό και ταυτόχρονα πιο οξύ από το δικό μου. Η καθαρότερη ανάμνηση – φάση, που έχω στο μυαλό μου, διαδραματίζεται στο μπαλκόνι του σπιτιού σας: Η Έφη βγάζει μεζέδες και πίνουμε ρακί. Σε παρασέρνω και πίνουμε γρήγορα και πολύ. Είμαστε αμέσως μεθυσμένοι. Εγώ κακώς, καλώς, είμαι συνηθισμένος στην απώλεια του ελέγχου. Εσύ, όχι τόσο. Σε κοιτάζω κι αναρωτιέμαι πως θα το χειριστείς. Η Έφη ξέρει, σε καμαρώνει ήδη. Ή τουλάχιστον, έτσι μου φαίνεται. Εσύ ανησυχείς λίγο, ζαλίζεσαι αρκετά, θα μπορούσες εύκολα να χαλαστείς, να φοβηθείς, να σφιχτείς, να τραβηχτείς, να χαλάσεις τη φάση. (συνεχίζεται παρακάτω...)
Reply
Πσηλός
4/15/2016 10:43:02
(η συνέχεια...) Δεν είσαι όμως τέτοιος τύπος, είσαι Άλλος τύπος. Αμάσητος. Ανεξήγητος. Πραγματικά, αποδεδειγμένα, θεμελιωμένα αμάσητος! Αμολάς τα «φρένα», και πίνουμε δίχως αύριο, ότι πίνεται στο σπίτι. Αβέβαιος, γελάς. Πλέον, ανησυχώ εγώ. Ζαλίζομαι πολύ. Η Έφη σε καμαρώνει (πάντα). Ανησυχώ για μένα! Κοιτάζω μακριά, δεν βρίσκω στήριγμα. Κοιτάζω εσένα Αρχοντίτση, καραβοτσακισμένο από τα μηχανάκια, χλωμό από τη ρακή, σπασμένα πόδια, ιδρωμένα χέρια, να μετεωρίζεσαι αγέρωχος, με αυτή τη φάτσα, τόσο αστεία, τόσο σοβαρή. Και νιώθω καλύτερα. Είσαι ωραίος. Αξίζεις. Τα ‘παμε. Είμαστε φίλοι.
Reply
Gas
4/15/2017 00:42:19
Αρχοντίτση δεν είμαι καλός σε αυτά... για μηχανάκια μπορεί να έμαθα να γράφω και σε αυτό να βοήθησες και εσύ αλλά για ανθρώπους σαν και εσένα δεν βγαίνει εύκολα. Ξεκίνησα πολλές φορές αλλά τα παράταγα. Τελικά μετά από δύο χρόνια κατάλαβα. Δεν ήταν πως δεν μπορούσα αλλά πως ότι και να έγραφα ήταν λίγο για εσένα. Τι να γράψω εγώ για τον Άρχοντα;
Reply
Leave a Reply. |
Απλά...Γράψε κάτι για τον Άρχοντα έτσι όπως εσύ τον γνώρισες / έζησες ή όπως θες να τον θυμάσαι. |